یادداشت پیمان پژوهنده به مناسبت سالروز تولد جهان پهلوان تختی- از مردم عقب نمانیم

از مردم عقب نمانیم

پیمان پژوهنده – چند سالی است که پنجم شهریور به عنوان روز ملی کشتی در کشور شناخته می شود؛ روزی که به 5 شهریور 1309 مربوط است یعنی سالروز تولد اَبَر مرد کشتی ایران؛ جهان پهلوان تختی. مردی که در دنیای واقعی زیست ولی در تاریخ ما جایگاهی اسطوره وار یافت و شاید برای همین است که با تمام تلاشی که طی سال ها برای تخریب وی از سوی افراد بعضاً بانفوذ انجام شد، از دل مردمان این دیار بیرون نرفته است.

مهم نیست که تختی را درک کرده باشیم یا نه، مهم نیست دلاوری اش در تشک کشتی را به چشم دیده باشیم یا نه، مهم این است که منش و روش تختی را دوست داریم و همین، او را جاودانه کرده است.

احمد عرب یکی از پیشکسوتان کشتی کشور در جایی گفته بود: «قصه این است که بعد از المپیک ملبورن به نفرات اول جایزه پنجاه هزارتومانی دادند و به نفرات دوم جایزه ۳۰ هزارتومانی. در خاطراتی که روایت شده و من خوانده‌ام آمده که او یک خانه از دکتر حسابی خرید و یک مرسدس بنز. واقعیت این است که نمی دانم اما چیزی که من از جمع خانوادگی شنیده‌ام این است که از آن جمع هشت نفره که به ملبورن رفتند ۴ نفر پاداش نگرفتند. یک روز تختی همه را جمع می کند در رستوران شمشیری در سبزه میدان. رستورانی که هنوز هم هست…تختی آن ۴ نفری که مدال نگرفته بودند را در این رستوران جمع می کند.۱۰ هزارتومان خودش بر می دارد و نفری ۱۰ هزارتومان به بقیه می دهد.یکی از آن ۴ نفر با ۱۰ هزارتومان یک خانه ۱۲۰ متری در امیریه می خرد! شما حسابش را بکنید که تختی می توانست برای خودش ۵ تا از این خانه ها بخرد و نخرید.شاید روایت خرید خانه ها این باشد که خیلی ها تعریفش را می کنند.»

 این ها را کنار قصه مشهور زلزله بویین زهرا و نقش تختی در این میان بگذاریم و امثال این قصه ها که بسیارند؛ آن وقت درمی یابیم که چرا مردم هر سال 17 دی ماه به صورت خودجوش به ابن بابویه می روند؛ هر چند که یکی دو سالی است این موضوع هم به مذاق برخی آقایان خوش نیامده و مانع تراشی کرده اند.

حالا اما سوال اساسی اینجاست که در غفلت ما، چه کسانی مشاهیر، نام آوران و اساطیرمان را به نام خود مصادره می کنند؟ دیروز مولانا، ابوریحان بیرونی و ابوعلی سینا را به ترکیه و آذربایجان و گرجستان واگذاشتیم، امروز برخی ها دنبال قیّم برای تختی می گردند، فردا نوبت کدام چهره ملی است؟ این ها که درگذشتگان ما هستند، باید بپرسیم با اسطوره های زنده چه می کنیم؟ آیا جریانی زیاده خواه بر طبل یکدستی! می کوبد تا مفاخرمان را یک به یک از دست بدهیم؟

افتخارات و افتخارآفرینانی که به نوعی به هویت این سرزمین گره خورده اند را به انزوا می کشیم و متوجه نیستیم که ثروت و گنجینه های معنوی مان را به باد می دهیم. یا شاید هم متوجه هستیم و خودمان را به خواب خرگوشی می زنیم چون فعلا با جریان رودخانه باید شنا کرد و این جریان، چندان با چهره های ملی خرسند نمی شود! این ردّ پای سیاست که بر فرهنگ معنوی ما سایه انداخته تا کجا باید پیش برود و چه زمانی و چه کسانی باید بیدار بشوند تا بدانیم برخی مشاهیر که تا پای اسطوره شدن پیش رفتند، نه به خواست ما، که با معرفت مردم، در دل و جان این تاریخ جای گرفته اند. پس لجبازی نکینم، همراه شویم، تاریخ این دیار را درز نگیریم و به داشته هایمان چوب حراج نزنیم. تختی فارغ از حواشی مرگش، همیشه تختی می ماند چه با همراهی ما، چه بی ما. حواسمان و حواستان باشد از مردم عقب نمانیم .